Sunday, June 8, 2014

අරගලයන්ට එරහි අරගල..!


පහුගිය  දවස්වල ප්‍රධාන මාතෘකාවක් බවට පත් වෙලා තිබුණ දෙයක් තමයි, සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයම නියෝජනය කරන පාර්ශව කිහිපයක් ගෙනගිය අරගල. මේ අරගල වල සාමාන්‍ය අරගල වලට වඩා යම් සුවිශේෂීත්වයක් තිබුණා. ඒ සුවිශේෂීත්වය තමයි, මේ අරගල ස්වකීය අයිතීන් දිනා ගැනීම උදෙසා සිද්ධ වෙන අරගල වෙනවට අමතරව තමන්ගේ ක්ෂේත්‍රයම නියෝජනය කරන කොටස් වල අරගලයන්ට එරහි අරගල බවටත් පත්ව තිබීම.

ඇති වෙලා තියෙන මේ තත්වය විග්‍රහ කරගනිද්දී සාමාන්‍ය මනුස්සයෙකුට ඇතැම් විට මේ තත්වය විග්‍රහ කරගන්න පුළුවන් වෙනවා වෙනුවට මේ තත්වය  උහතෝකෝටිකයක් බවට පත් වෙන්න පුළුවන්. ඒ විතරක් නෙවෙයි, උහතෝකෝටිකයක් වෙලා නතර වෙනවා වෙනුවට ඇති වෙලා තියෙන මේ තත්වය වැරදි විදිහට අර්ථනිරූපණය කරගන්න, විග්‍රහ කරගන්නත් පුළුවන්. අර මහින්ද අබේසුන්දර මහත්තය වගේ ආණ්ඩුවේ වියදමෙන් තමන්ගේ දරුවන්ගේ බිරිඳගේ බඩගිනි නිවන මහත්තයෙකුට නම් තමන්ගේ අසරණකම හින්ද වැඩි කතා බහක් නැතුවම එක පෑන් පාරින් “දේශප්‍රේමී ආණ්ඩුවට විරුද්ධ කුමන්ත්‍රණ” වගේ දෙයක් කියල මේ තත්වය විග්‍රහ කරන්න සිද්ධ  වෙනවා. අපි ඒකට අනුකම්පා කරලා ඒ මහත්තයටත් තමන්ගේ හෘද සාක්ෂිය විකුණගෙන කන්න ඕනි වෙන්නේ නැති සමාජයක් ගොඩ නගන්න අපේ අවධානය යොමු කරන්න ඕනි හින්ද ඒ ගැන කතාව අත ඇරලා දාමු. නමුත් ඊට වඩා සහේතුකව නිගමනයකට එළඹෙන කොටස් පවා  මේ තත්වය නිවැරදිව විග්‍රහ කර නොගැනීමේ අවධානමක් තියෙනවා. මීට වඩා පරමාදර්ශී සමාජයක් ගොඩනගන ක්‍රියාවලියකට මේ අවදානම පිටු දකින්න එක ඉතා වැදගත් වෙනවා. අපේ මේ උත්සහය ඒ වෙනුවෙන් සිදු කරන්න ඕනි මැදිහත් වීම සිදු කරන එකයි.

ධනවාදයේ, සරලව කිව්වොත් දැනට තියෙන නිෂ්පාදන මාදිලියේ, ආරම්භක යුගයේදී වෙළඳ තරඟය කියනදේ ඉතාම තදින් ක්‍රියාත්මක වුණා. මේ වෙළඳ තරගයෙන් අනික් ධනපතියන්ව පරද්දන එක, නැත්තන් තමන් දිනන එක, කෙසේ වෙතත් තරඟය ඇතුලේ ඉන්නත් ඔවුන්ට වැඩි වැඩියෙන් ලාබ පොදි ගහගන්න බල කෙරුනා. මොකද නිෂ්පාදන වියදම අඩු කර ගත්තොත් තමයි අඩු මිලට බඩු විකුනන්න පුළුවන් වෙන්නේ. එතකොට තමයි වෙළඳ තරඟය දිනන්න, නැත්තන් අඩුම තරමේ එක ඇතුලේ රැඳිලා ඉන්න  පුළුවන් වෙන්නේ. නිෂ්පාදන වියදම අඩු කරගන්න නම් කාර්යක්ෂම, ඵලදායීතාව වැඩි  උපකරණ  වෙනුවෙන් ආයෝජනය කරන්න ඕනි. මේ වෙනුවෙන් තමයි ඔවුන්ට අනිවාර්යයෙන්ම ලාභ අවශ්‍යය වෙන්නේ. මේ වෙනුවෙන් ඔවුන් ගත්ත පියවරයන්ගෙන්  එකක් වුනේ වෙළඳ පොළ ප්‍රසාරණය කරන එක. මේ වෙළඳ පොළ ප්‍රසාරණය කිරීමේ පියවර තමන්ගේ ජාතික රාජ්‍යයේ සීමාවෙන් ඔබටත් ගෙනියාම හරහා ඔවුන් ලෝක වෙළඳ පොලක් නිර්මාණය කරනවා. මේ ලෝක වෙළඳ පොළ සූරාකෑම හරහා ඔවුන් වැඩි වැඩියෙන් ප්‍රාග්ධනය සංකේන්ද්‍රණය කරගන්නවා. මේකේ අවසාන ප්‍රතිපලය වෙන්නේ ප්‍රාග්ධනයේ ස්වයං ව්‍යාප්තිය හරහා නිෂ්පාදනය සංකේන්ද්‍රණය වීමයි. මෙහෙම නිෂ්පාදනය සංකේන්ද්‍රණය වීම එක අවස්ථාවකදී  එකාධිකාරයන් කරා ගමන් කරනවා. මෙතනදීත් වෙන්නේ පෙරටත් වඩා ලෝක වෙළඳ පොළ තුල ධනපතියන් විසින් සූරා කෑම පෙරටත් වඩා දැඩි කිරීමයි. මෙන්න මේ ක්‍රියාවලිය ඇතුලේ අද දක්වාම සිද්ධ වෙන්නේ අපේ වගේ රටවල් වල වටිනාකම් අති විශාල ප්‍රතිශතයක් මේ ඒකාධිකාර සතු රටවල් විසින් සූරා කෑමට ලක්කිරීම.

මෙන්න මේ ඓතිහාසික තත්වය සමාජීය වශයෙන් අර්බුධ ගණනාවක් නිර්මාණය කරන්න හේතු වෙනවා. ඒකෙ එක ප්‍රතිඵලයක් විදිහට, විශේෂයෙන්ම අධිරාජ්‍යවාදී සූරාකෑමට ලක්වෙන ලංකාව වගේ ජාතික රාජ්‍ය ව්‍යුහයන් ඇතුලේ, ඒ ව්‍යුහය ඇතුලේ පැන නගින ප්‍රතිවිරෝධයන් සමනය කරන්න සුබ සාධන සපයන්න අවශ්‍ය අතිරික්තයක් නිර්මානයවීම වැළකෙනවා. මේ තත්වයේදි රාජ්‍යට බැරි වෙනව වරප්‍රසාදිත කම්කරුපන්ති ස්ථරයක් නඩත්තු කරන්න. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යය වරුන්ගේ අරගලය වගේ දේවල් හරහා පිළිඹිබු වෙන්නේ මෙන්න මේ තත්වය තමයි. තවත් ප්‍රතිඵලයක් විදිහට S.B. දිසානායක මහත්තය වගේ අය හරහා ප්‍රකාශ වෙන,  නිර්මාණය වන අතිරික්ත හරහා පණගැන්වෙන සුබසාධන ක්ෂේත්‍ර වලටත් ප්‍රාග්ධනය රින්ගවීමේ අවශ්‍යතාවයෙන්, රාජ්‍ය විසින් සිදු කරන සුබසාධන කප්පාදු කරන්න ප්‍රාග්ධන හිමියන්ට කල හැකි බලපෑම වැඩි වෙනවා. සුබ සාධන ක්ෂේත්‍රය මුහුණ දෙන මේ තත්වයන් ඍජුවම ඒ හරහා නිර්මාණය වන රැකියා අවස්ථා ගණන සඳහා බලපානවා.

මේ තත්වය නිසා තමන්ගේ රැකියාවේ සුරක්ෂිත භාවය පිලිබඳ ප්‍රශ්නාර්ථයක් මතු වෙලා තියෙන සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ සේවයේ නිරත වෙලා ඉන්න වෛද්‍යවරුන්, හෙද හෙදියන්, පරිපූරක වෛද්‍ය සේවයේ නියතු කොටස් ආදී සියලුම වැටුප් ශ්‍රමිකයන්ට තවත් අවධානමකට මුහුණ පාන්න වෙනවා. ඒ තමයි රැකියා අවස්ථා මේ තරම් දුර්ලභ වෙලා තියෙන තත්වයක් යටතේ ශ්‍රම විභාජනයටත් මුහුණ දීමට සිදු වීම.

මේක තව දුරටත් පැහැදිලි කරනවානම්, ශ්‍රමයේ ඵලදායී ශක්තිය වැඩි කරන්න මූලිකව සිදු කරන දේ තමයි ශ්‍රම විභජනය. ශ්‍රම විභාජනයේ ප්‍රතිඵලය වෙන්නේ වැටුප් ශ්‍රමිකයෝ කිහිප  දෙනෙකුගේ වැඩ එක වැටුප් ශ්‍රමිකයෙකුට සපුරන්න පුළුවන් වෙලා වැටුප් ශ්‍රමිකයෝ අතර තරඟය වැඩි වීම සහ ශ්‍රමය ලිහිල් වෙලා වැටුප් ශ්‍රමිකයාගේ විශේෂ දක්ෂතාව නොවටිනා දෙයක් බවට පත් වීම. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඔහුගේ ශ්‍රමය ඕනෑම කෙනෙකුට සපුරාලන්න පුළුවන් ශ්‍රමයක් බවටත් පත් වෙනවා. මේකේ අනිවාර්යය ප්‍රතිඵලය වෙන්නේ වැටුප් ශ්‍රමිකයෝ අතර තමන්ගේ ශ්‍රමය විකුනන්න තරඟයක් ඇති වෙන එක. ඒ තරඟය තමයි තමන්ගේම පන්තියේ කොටස් වල අරගලයන්ට එරහි අරගල විදිහට අද වෙන කොට පිළිඹිබු වෙන්න අරන් තියෙන්නේ.

වෛද්‍යවරු සම සෞඛ්‍ය උපාධිය කප්පාදු කරන්න ඉදිරිපත් වෙන්නේ ඔවුන් විසින් තමන්ගේ සේවාව ශ්‍රම විභජනයට ලක් වීම වලක්වා ගැනීමේ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට. ඒවගේම ඔවුන් විසින්ම හෙද හෙදියන්ට දෙන පුහුණුව වලක්වන්න උත්සහ දරන්නෙත් මේ හේතුව මතමයි. ඒ වගේම තමයි හෙද හෙදියෝ පුහුණුව ලබා ගැනීම වෙනුවෙන් සටන් කරන්නේ දැනටත් සිද්ධ වෙලා තියෙන ශ්‍රම විභජනය ආපහු හරවා ගැනීමේ අභිප්‍රායෙන්.

මෙතැනදී කෙනෙකුට ප්‍රශ්නයක් නැගෙන්න පුළුවන් මේ අර්බුධයට සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රය පෞද්ගලිකකරණය කිරීම විසඳුමක් නේද කියල. නමුත් එකට උත්තරය වෙන්නේ නෑ කියන එක. මොකද පුද්ගලික ව්‍යවසාය-අපි කලින් සඳහන් කරපු විදිහට-ඓන්ද්‍රයවම  යොමු වෙන ලාභ වැඩි කර ගැනීම වෙනුවෙන් නිරන්තරයෙන් කරන දෙයක් තමයි අධික ශ්‍රම විභජනය සහ රැකියා කප්පාදුව කියන්නේ. මේ තත්වය කිසි සේත්ම සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ වැටුප් ශ්‍රමිකයන්ට විතරක් සුවිශේෂී දෙයක් නෙවෙයි. මේ තත්වය මුළු මහත් කම්කරු පන්තියටම පොදු තත්වයක්. නමුත් මේ දේවල් හරි හැටි තේරුම් අරගන්නවා වෙනුවට ඔවුන් තවමත් සැබෑ සතුරාත්, සැබෑ විසඳුමත් කියන දෙකම හරියට හඳුනා නොගෙන වල්මත් වෙලා අති විශාල විනාශයන්ට මුහුණ දෙමින් ඉදීම කම්කරු පන්ති විඥානය සහිත කොටස් අතින් සිද්ධ වුනු දැවැන්ත අඩුපාඩුවක්.

-ප්‍රගාමී ව්‍යාපාරය.

Thursday, April 17, 2014

මාක්ස් හරි!!!


වැටුප් ශ්‍රමය සහ ප්‍රාග්ධනය කියන කාල් මාක්ස් විසින් සම්පාදිත කෘතියට, තමන් විසින් සපයපු ප්‍රස්ථාවනාව තුළ ෆෙඩ්රික් එංගල්ස් මෙහෙම සඳහන් කරනවා.

“එක අතකින් ගැනුම්කරුවාට මිලදී ගත නොහැකි අතිමහත් ධනයක් සහ අධික වූ භාණ්ඩ තොගයකි. අනික් අතින් සමාජයේ බහු ජනතාව නිර්ධනීන් බවට පැමිණ වැටුප් ලබන කම්කරුවන් බවට පත්වී ඇත. මෙන්න මේ හේතුව නිසාම මේ අධික භාණ්ඩ තොගය මිලදී ගැනීමට ඔවුනට ශක්තියක් නොමැත. ඉමහත් ධනයක් ඇති කුඩා පන්තියකට සහ දේපොළ රහිත වේතන කම්කරුවන්ගේ විශාල පන්තියකට සමාජය බෙදීයාම ස්වකීය සමෘධිමත් භාවය නිසා හුස්ම ගැනීමට බැරි වනසේ හිරවී සිටින සමාජයක විපාක ඵලයෙකි. මේ සමාජයේ සාමාජිකයන්ගේ අධික බහුතරය අත්‍යවශ්‍ය වුවමනාවන්ගෙන් එක්කෝ කොහෙත්ම ආරක්ෂා කැරැ නැත, නැත්තම් ඉතාම අඩුවෙන් ආරක්ෂා කැරැ ඇත. සමාජයේ මෙවැනි තත්වයක් දිනපතාම වඩාත් මුග්ධ දෙයක් බවටත් වඩාත් වුවමනා නැති දෙයක් බවටත් පත් වෙයි. එය අහෝසි කල යුතුයි. එය අහෝසි කල හැකියි.”

(වැටුප් ශ්‍රමය සහ ප්‍රාග්ධනය කෘතියේ ප්‍රස්ථාවනාව - ෆෙඩ්රික් එංගල්ස්)

මාක්ස්වාදය විසින් අනාවරණය කරපු ධනවාදයේ අනිවාරණීය අර්බුධයට යෑම සහ එය විසින්ම මතු කරපු එම තත්වය වෙනස් කිරීමේ අවශ්‍යතාවය පිලිබඳ, ඉහත දක්වපු  මතය, ඍජුව හෝ වක්‍රව තහවුරු කරන  පිරිස මේ මොහොත වෙනකොට මාක්ස්වාදීන්ගේ ඉදල ධනවාදයේ ඉහල අවධිය වෙච්ච අධිරාජ්‍යවාදයේ වර්තමාන මූලස්ථානය වෙච්ච ඇමරිකාවේ හිටපු ජනාධිපතිවරුන්ගේ හිටපු කම්කරු ලේකම්ලා දක්වා පරාසයකට විහිදිලා තියෙනවා.  මෙන්න මේ කියන කරුණ සනාථ කරන සාධකයක් විදිහට තමයි ප්‍රගාමී ව්‍යාපාරයේ මාධ්‍ය අංශය විසින් සිංහල උපසිරසි ගන්වපු, ඉහත වීඩියෝව අපි ඔබට ඉදිරිපත් කරන්නේ. මේ වීඩියෝව මගින් වරක් බිල් ක්ලින්ටන්ගේ කම්කරු ලේකම් විදිහට හිටපු රොබට් රයිච් විසින් ධනවාදයේ අනිවාරණීය අර්බුධය යෑම සහ එම තත්වය වෙනස් කිරීමේ අවශ්‍යතාවය ඉදිරිපත් කරනවා.

මේ වීඩියෝව තුල ඔහු ධනවාදය අර්බුදයට යෑමේ පිළිබිඹු වීම් වන වටිනාකම් සංකේන්ද්‍රණය, එහි ප්‍රතිපලයක් විදිහට ආර්ථික විෂමතාවය ඉහල යෑම සහ  කම්කරු පංතියේ ජීවන තත්වය අර්බුධයට යෑම, එම තත්වයන් සියල්ල පෙරලා පද්ධතියම තුල ගැඹුරු ආර්ථික අර්බුධයන් නිර්මාණය කිරීමට සම්බන්ධ වීම ඉතාම සාරාංශ ගතව ඉදිරිපත් කරනවා. අපි දන්නව ආරම්භයේදී ධනේශ්වර සමාජයක් ඇතුලේ ප්‍රාග්ධනය වැඩෙන්න වැඩෙන්න ධනපතීන්ගේ සංඛ්‍යාව වැඩිවෙනවා. එකේ ප්‍රතිඵලය වෙන්නේ ඔවුන්ගේ අතර තියෙන තරගය වැඩි වෙන එක. මේ තරඟයෙන් දිනන එක කෙසේ වෙතත්, මේ තරඟය ඇතුලේ ඉන්නත් ඔවුනට තව තවත් ආයෝජනා කරන්න සිද්ධ වෙනවා. ඒ සඳහා ඔවුන්ට ගන්න වෙන පියවර තමයි වටිනාකම් සංකේන්ද්‍රණය.

“එක ධනපතියෙකුට තවත් ධනපතියෙක් ක්ෂේත්‍රයෙන් පන්න දමා ඔහුගේ ප්‍රාග්ධනය අල්ලා ගත හැක්කේ ලාබෙට විකිනීමෙනි. තමා විනාශ නොවී ලාබෙට විකිනීමට නම් ඔහු වඩාත් ලාබෙට ඒවා නිපදවිය යුතුයි.එනම් ශ්‍රමයේ ඵලදායී ශක්තිය හැකි තරම් වැඩි කල යුතුයි. එහෙත් අන් හැමටම පෙර ශ්‍රමයේ ඵලදායී ශක්තිය වැඩි කරන්නේ ශ්‍රමයේ වඩාත් විශාල විභජනයකිනි යන්ත්‍ර සූත්‍ර වඩාත් පුළුල් ලෙස යොදවමින් සහ යන්ත්‍ර නොකඩවාම උසස් කරලීමෙනි.”

(වැටුප් ශ්‍රමය සහ ප්‍රාග්ධනය - කාල් මාක්ස්)

මෙම තත්වය තවත් අර්බුධ ගණනාවකට මග පාදනවා.වටිනාකම් වැඩි වැඩියෙන් සංකේන්ද්‍රණය කරගන්න වැඩි වැඩියෙන්  ලාභය අවශ්‍ය වෙන නිසා මතුවෙන වැඩි වැඩියෙන් වියදම් අඩු කර ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයේ ප්‍රතිපලයක් තමයි විරැකියාව.

“දැන් අපි සංක්ෂිප්ත ලෙස ධනපතීන් අතර කෙරෙන කාර්මික යුද්ධය ගැන චිත්‍රයක් ඇඳ පෙන්වමු. මෙම යුද්ධයට ආවේනික විශේෂතාවක් නම්, කම්කරුවන් නමැති යුද්ධ හමුදාව බඳවා ගන්නවාට වඩා ඔවුන් ඇස කර දැමීමෙන් යුද්ධය ජය ගැනීමය.යුද්ධ හමුදා සෙනවියන් ධනපතීන්, කර්මාන්ත සෙබළුන් ඇස කර දැමීම වැඩියෙන් කල හැක්කේ කාටද යන්න ගැන එකිනෙකා සමඟ තරඟයක යෙදී සිටිති”

(වැටුප් ශ්‍රමය සහ ප්‍රාග්ධනය - කාල් මාක්ස්)
  
මේ තත්වය අධිරාජ්‍යවාදී යුගය දක්වා වර්ධනය වුනහම තත්වය තවත් නරක වෙනවා. නිදහස් වෙළඳ තරඟය එහෙම්පිටින්ම නොනිල මට්ටමෙන් අහෝසි කරලා දානවා. ඒක භාණ්ඩ මිල සම්බන්ධයෙන් නිදහස් තරඟය ලබා දුන්නු සහනයත් අහෝසි වෙන්න හේතුවක් වෙනවා.

“සමාජීය නිෂ්පාදන මාර්ග අතලොස්සකගේ පෞද්ගලික දේපල වශයෙන් තවදුරටත් පවතී. බාහිර පෙඅනුම අතින් නිදහස් තරඟයේ රාමුව එසේම පවතින අතර ජනතාව මත පැටවුන ඒකාධිකාරයන්ගේ ග්‍රහණය සිය ගුණයකින් වැඩි වෙයි, වඩ වඩාත් පීඩාකාරී වෙයි, දැරිය නොහැකි බවට පත් වෙයි”

(අධිරාජ්‍යවාදය-ධනවාදයේ ඉහලම අවධිය-වී.අයි.ලෙනින්)  

නමුත් මාක්ස්වාදීන්ට වෙනස්ව ධනවාදය අර්බුධයට යෑම ධනවාදය තුලම අතික්‍රමණය කිරීමට හැකි ශක්‍යතාවක් ගැන අදහසක් සහ ඒ සඳහා ක්‍රියා මාර්ගයක්, ඔහු විසින් ඉදිරිපත් කරනවා. ඒත් ඒ අදහස සහ ක්‍රියාමාර්ගය පවා අවසානයේදී ධනවාදයේ අනිවාරණීය අර්බුධය යෑම පිලිබඳ ඔහුගේම මතයන් හමුවේ විසංවාදයක් නිර්මාණය කිරීම හරහා එතනදීත්, ඒ අදහස සහ ක්‍රියාමාර්ගයට අදාළ මාක්ස්වාදී මතයම, වක්‍රව වුවත් සනාථ කිරීම සිදු කරනවා

ධනවාදය අර්බුධයට යෑම ධනවාදය තුලම අතික්‍රමණය කිරීමට හැකි ශක්‍යතාවක් ගැන අදහස සහ ඒ සඳහා ක්‍රියා මාර්ගය ඉදිරිපත් කරන්න රොබට් රයිච් පදනම් කරගන්නනේ, මේ අර්බුධ සියල්ලට හේතුව  ආර්ථිකයට බල පැවැත්වෙන ඇමරිකාවේ වර්තමාන නෛතික ස්ථාවරයයි, කියන කරුණයි. ඒ නිසා දැනට පවතින නෛතික තත්වයේ වෙනසක් මගින් මේ අර්බුධයෙන් ගොඩ එන්න පුළුවන් කියල ඔහු මතයක් ඉදිරිපත් කරනවා. නමුත් මේ වීඩියෝව තුළ ඔහුම කියනවා වර්තමාන අර්බුධයට විසඳුම ලෙස ඔහු ගොඩනගන්න යෝජනා කරන තත්වයේ සමාජ සැකැස්මක් වරෙක පවතින්න හේතු වුන  ආර්ථික බලයේ පිහිටුම පහල සහ මධ්‍යම ආදායම් ලාභී  පවුල් වලින්  ධනවතුන්ගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් සේවය කරන තැනකට  ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයන් මගින් විතැන් කළාය කියල.

“දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසු දශක තුන තුල ඇමරිකානු ආදායම වේගයෙන් සහ සමානව වර්ධනය වුණා. නමුත් 1970 අගභාගයෙන් ඇරඹෙමින් මේ දේවල් වෙනස් වෙන්න පටන් ගත්තා. අද ඇමරිකානුවන්ගෙන් සියයට එකක් රටේ මුළු ආදායමෙන් සියයට විස්සක් ගෙදර ගෙනයමින් සිටිනවා සහ ඇමරිකානු ආදායමෙන් සියට තිස්පහකට වැඩි ආදායමක් අයිතිව සිටිනවා. එක ඉබේම සිද්ධ වුනේ නෑ එක තමයි, බදු, අධ්‍යාපනය, වෙළඳාම, ශුද්‍ර ආර්ථිකය සහ මුල්‍ය රෙගුලාසි කෙරෙහි වු, ආර්ථික බලය පහළ පහල සහ මධ්‍යම ආදායම් සහිත සහිත ඇමරිකානු පවුල් වලින් ඉවතට විතැන් කල ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයන් සියල්ලගේ ප්‍රතිඵලය”

ඒවගේම ඔහුම මේ මුළු වීඩියොව පුරාවට පෙන්වන දේ තමයි, බදු වලට, වෙළඳ ප්‍රතිපත්ති වලට අදාලව ඉදිරිපත් කරපු සංශෝධන සියල්ල සේවය කරලා තියෙන්නේ ධනවතුන්ගේ අවශ්‍යතා වලට කියන එක. ඒකෙන් පැහැදිලි වෙනවා මේ සංශෝධන වලින් වාසි වෙලා තියෙන්නේ ධනවතුන්ට,එහෙනම් මේ සංශෝධන සේවය කලේ ධනවතුන්ගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් කියන එක. ඉතින් රොබට් රයිච් කියනවා වගේ  මේ අර්බුධයෙන් ගොඩ එන්න නෛතික තත්වයේ වෙනසක් කලත් - ඒකට ඉඩක් ලැබෙන්නේ නැතිවග ඉතාම පැහැදිලියි. හොඳම උදාහරණය තමයි ලෝකේ පළමුවැනි ජනාධිපති වෙච්ච චිලී රජයේ හිටපු ජනාධිපති සැල්වදෝර් අයියන්දේගේ ඉරණම - කලින් වගේම ඒක වෙනස් කිරීමේ හැකියාව ධනවතුන්ට තියෙනවා කියන එක ඉතිහාසය විසින්ම ඔප්පු කරලා අවසන්.

-ප්‍රගාමී ව්‍යාපාරය

Friday, April 11, 2014

කියා කට ගත්තා පමණි - ලාංකීය ජනතා ව්‍යාපාරයන්හී සාංසිද්ධික අවධිය, අතික්‍රමණය කරමු..!!! - II





ලංකාව ඇතුලේ වැඩකටයුතු සිද්ධවෙන ආකාරය දිහා බැලුවහම පැහැදිලි වෙන දෙයක් තමයි, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කල්පනා කරනවා, මේ රටේ තියෙන අර්බුධ වලට හේතුව ලංකාවේ ධනවාදයේ තිබෙන ඌන සංවර්ධනය කියල. මේ තත්වයේ ප්‍රතිඵලයක් විධියට තමයි අපිට එස්. බී. දිසානායක මහත්තය හැම තිස්සෙම කියන පුද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ඇති කරන්න දීල ඒවායින් සියට පහක කෝටාවක් ශිෂ්‍යත්ව විදිහට ඉල්ලා ගැනීමක් ගැන කතාව එහෙමත් අහන්න වෙලා තියෙන්න. මොකද අපි කලිනුත් කියපු විදිහට සුබසාධන සඳහා අතිරික්තයක් නොමැතිවීමත් “ධනවාදයේ ඌන සංවර්ධනයේ” ප්‍රතිඵලයක් විදිහට ඔවුන් දකිනවා. නමුත් රට ඇතුලේ උද්ගත වෙලා තියෙන අර්බුධ වලට ඇත්තම හේතුව වෙන්නේ ලංකාවේ ධනවාදයේ “ඌන සංවර්ධනය” නෙවෙයි, “පසුගාමී සංවර්ධනය”. සරලව කියනවනම්, ධනේශ්වර සංවර්ධන ක්‍රියාවලියෙදී ලංකාව දියුණු ධනේශ්වර රටවලට සාපේක්ෂව පස්සෙන් සිටීම. කෙනෙකුට මේ දෙකේම තේරුම එකක් වගේ පෙන්න පුළුවන්. නමුත් මේ දෙක දෙකක්. ලංකාවේ අර්බුධ වලට හේතුව වෙන්නේ ලංකාවේ ධනවාදයේ ඌන සංවර්ධනය නම්, මුලිකවම, පසුකාලීනව හරි ඒ ඌන සංවර්ධිත තත්වය පිටු දකින්න පුළුවන් වෙන්න ඕනි. අනිත් කරුණ තමයි. එසේ පිටු දැකල ධනවාදය එහි දියුණුවෙම ප්‍රතිඵලයක් විදිහට අනිවාර්යය අර්බුධයට යන්න කලින් තාවකාලිකව හරි ලංකාව ඇතුලේ දැන් තියෙන අර්බුධ වලට විසඳුම් ලැබෙන කාල සීමාවක් නිර්මාණය වෙන්න ඕනි. නමුත් ආර්ථිකය දිහා හොඳට බැලුවොත් හීනෙකින්වත් එහෙම තත්වයක් උදා වෙන්නේ නෑ කියල ඔබට පැහැදිලිව පෙන්න පටන් ගනියි. 

යටත්විජිතවාදයේ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට ලංකාවේ ධනවාදයේ ආරම්භය විදේශීය ප්‍රාග්ධනයෙන් සිද්ධවීම හින්ද, ඒ ප්‍රාග්ධනය හිමිවුනු රටවලට සාපේක්ෂව ලංකාවේ ධනවාදයේ සංවර්ධනය පසුගාමී තත්වයකට පත් වුනා . ලංකාවේ ධනවාදය එහෙම පසුගාමී තත්වයක පැවතීම, තවදුරටත් එම පසුගාමී තත්වය විසින්ම නඩත්තු කිරීමක් මේ දක්වාම සිද්ධ වෙලා තියෙනවා. ඒ කියන්නේ සරලව කියනවනම් ධනවාදී සංවර්ධනය කියන රේස් එක ලංකාවයි, යටත් විජිත පවත්වාගෙන ගිය රටවලුයි දුවන්න පටන්ගත්තේ එකම ආරම්භක ස්ථානයක ඉදන් නෙවෙයි. යටත්විජිතවාදය හින්ද යටත්විජිත පවත්වාගෙන ගිය රටවල් තරගය පටන්ගන්න කලින්ම ලංකාවට සෑහෙන තරම් දුරකින් ලීඩ් එකක් තියල තිබුනා. පසුගාමී තත්වයක පැවතීම තවදුරටත් පසුගාමී තත්වය විසින්ම නඩත්තු කරනවා කියන්නේ, හිතන්න මෙහෙම තරඟ කරන්නෙ මිනිස්සු දෙන්නෙක් කියල. එතකොට පස්සෙන් ඉන්න එක්කෙනාගේ හිතට “තමන් කොහොමත් පස්සෙන් ඉන්නේ”, “තමන්ට දිනන බැරිවෙයි” වගේ හැගීම් හිතට එනවා ඒ නිසා ඒ පමා වෙලා සිටීමේ තත්වය තව දුරටත් ඔහුව පහු කරන්න හේතුවක් වෙනවා. මීට සමානවම යටත්විජිතවාදී රටවල් ධනේශ්වර සංවර්ධනය අතින් ඉදිරියෙන් සිටිමින් අධිරාජ්‍යවාදී යුගයෙදී ජාත්‍යන්තර සංගත ව්‍යාපාර, කාටල සහිත ඒකාධිකාර තත්වෙට පත් වීම හින්ද දේශීය ප්‍රාග්ධනයට ප්‍රසාරණය වෙන්න වෙළඳ පොලක් නැති වෙනවා. තියෙන වෙළඳ පොළවල් වලදීත්, ජාත්‍යන්තර සංගත ව්‍යාපාර, කාටල සහිත ඒකාධිකාර වල ලාබ මිල හින්ද දේශීය ප්‍රාග්ධනය වෙළඳ තරගයෙන් පරාජයට පත් වෙනවා. මේ හින්ද වගේම, මිනිස්සුන්ගේ ක්‍රය ශක්තිය අඩුවීම, වෙළඳ පොළ ක්ෂේත්‍ර අල්පවීම වගේ හේතු හින්ද වෙළඳ පොළ කුඩා වීමෙන් දේශීය ප්‍රාග්ධනයේ ස්වයං ව්‍යාප්තිය සිද්ධ වෙන්නේ අඩුවෙන්. තවත් සරලව කිව්වොත් එක අතකින් වෙළඳ පොලක් නෑ. අනික් අතින් ප්‍රාග්ධන සංචිත වීම සිද්ධ වෙන්නේ අඩුවෙන්. ඒ හින්ද තමයි ආණ්ඩුව තමන්ගේ ආයෝජන අභිලාශයන් වල විදේශීය ආයෝජන වලට සැලකිය යුතු ඉඩක් වෙන් කරන්නෙ. 

විදේශීය ආයෝජන කොටස් දෙකක් යටතේ සිදු කරනවා එකක් තමයි තමන්ගේ වෙළඳ පොළ ප්‍රසාරණය කිරීම වෙනුවෙන්. අනිත් එක ලාබ ශ්‍රම ශක්තිය වෙනුවෙන්. කලින් දේශීය ප්‍රාග්ධනය ගැන කතා කල අවස්ථාවේදී වගේම, තමන්ගේ වෙළඳ පොළ ප්‍රසාරණය කිරීම කියන කාරණයේදී ඔවුනුත් ආයෝජනය කරන්නේ යම්කිසි සීමාවක් ඇතුලේ මොකද ලංකාවේ ධනවාදයේ පසුගාමී සංවර්ධනය නිසා මිනිස්සුන්ගේ ක්‍රය ශක්තිය අඩුයි. ඒ හින්ද ලංකාව ඇතුලේ පුළුල් වෙළඳ පොලක් නෑ. මෙතැනදී කියන ඕනි කාරණයක් තමයි. මෙහෙම අඩුවෙන් ආයෝජනය කිරීම නැවත වරක් ලංකාවේ ක්‍රය ශක්තිය අඩුවෙන්න හේතුවක් වෙනවා කියන එක. මොකද ඒ හින්ද නව රැකියා උත්පාදනය සිද්ධ වෙන්නේ අඩුවෙන් වීම. ශ්‍රම ශක්තිය මිලට ගැනීම වෙනුවෙන් ආයෝජනය ගැන කතා කරද්දී ඒ ආයෝජනයත් මිනිසුන්ගේ අඩු ක්‍රය ශක්තියත් කියන දෙක අනොන්‍ය වශයෙන් පරායත්තයි. මිනිස්සුන්ගේ ශ්‍රම ශක්තිය අඩුවට මිලට ගන්න පුළුවන් තාක්කල් තමයි ඔවුන් ඒ වෙනුවෙන් මෙහෙ ආයෝජනය කරන්නේ. ක්‍රය ශක්තිය වැඩි වෙන්නනම් ශ්‍රම ශක්තියේ මිල වැඩිවෙන්න ඕනි. නමුත් ඒක වැඩි වුනහම ඊට වැඩිය අඩුවෙන් ශ්‍රම ශක්තිය ලබා ගන්න පුළුවන් දිහාවල ඔවුන් ආයෝජනය කරනවා මිසක ඔවුන් ලාබෙට ශ්‍රම ශක්තිය මිලට ගන්න පුළුවන් තැන් තියෙද්දී මෙහෙ වැඩි මුදලට ශ්‍රම ශක්තිය මිලට ගන්න නවතින්නේ නෑ. මෙතැනදී තව දෙයක් කියන්න ඕනි. කවුරු හරි හිතන්න පුළුවන් විදේශීය ප්‍රාග්ධනය ලාභ ශ්‍රම ශක්තිය වෙනුවෙන් ලංකාවේ ආයෝජනය කිරීම පුළුල්ව සිද්ධ කරොත් පුද්ගලයෙක් සැලකුවහම ඔහුගේ ක්‍රය ශක්තිය වැඩි නොවුනත් සේවා නියුක්තිය වැඩි වෙන එකේ ප්‍රතිපලයක් විදිහට වෙළඳ පොළ පුළුල් වෙලා, එකේ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට වෙළඳ පොළ ඌනතාවෙන් පෙලෙන දේශීය වගේම විදේශීය ප්‍රාග්ධනය සම්බන්ධ කරගෙන (involve) සිදුවෙන ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම් වැඩිවෙලා, ලංකාවේ ධනවාදයට තවත් දුර යාගන්න පුළුවන් කියල. නමුත් අපි අමතක කරන්න හොඳ නෑ, 2007 - 2008 කාල සීමාවේදී ලෝක පරිමානෙන් ආර්ථික අර්බුධයක් ආවා කියන එක. ඒක අපිට පෙන්නුවා අපේ රටේ ආයෝජනය කරන විදේශ ප්‍රාග්ධනය හිමි රටවල ධනවාදයට තවත් “සංවර්ධනය” වෙන්න බෑ කියල. වෙනවනම් වෙන්න පුළුවන් විනාශයට පත් වෙලා “නැවත ගොඩනැගෙන්න(rebuild)” විතරයි කියල. ඉතින් ආර්ථික අර්බුධය එන මොහොත වෙන කොට ලාභ ශ්‍රම ශක්තිය වෙනුවෙන් ආයෝජනය කරලා ලංකාවේ ආයෝජන ඇතුලේ විදේශීය ආයෝජන හිමි කරන හිටපු අනුපාතය වැඩිවෙයි කියල හිතන එක විහිළුවක්. මොකද එහෙම කරලා නිෂ්පාදනය වැඩි කරගෙන ඔවුන් ඒවා විකුනන්නේ කාටද. ආර්ථික අර්බුධය හින්ද ක්‍රය ශක්තිය අඩුවෙලා, මෙච්චර කල් නිරත වෙලා හිටපු ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම් වලවත් නිරත වෙන්න බැරුව ඉන්න තමන්ගේ රටවල ආර්ථික වශයෙන් ආබාධිත ජනතාවටද. මේ ඔක්කොම ඇරුනහම ලංකාවේ ඔවුන්ගේ ආයෝජනයන් මගින් නිපදවන සියලුම වටිනාකම් ලංකාව ඇතුලේ ඉතුරු වෙන්නේ නෑ. ඒවා එකතු වෙන්නේ රටින් පිට. ඒක නැවතත් රට ඇතුලේ ආයෝජන අඩුවෙන්න හේතුවක් වෙනවා. දැන් ඔබට තේරෙන ව ඇති ලංකාවේ ධනවාදයට යන්න පුළුවන් උපරිම දුර මේකයි කියල. මීට වැඩිය මේ ආර්ථිකයේ කොතැනට මුක්කු ගහල උස්සන්න ගියත් වෙන තැනකින් කඩාගෙන වැටෙනවා. නිෂ්පාදන තව වර්ධනය කරන්න ගියොත් අඩු ක්‍රය ශක්තිය හින්ද ඒවා මිලදී ගන්න මිනිස්සු නැතුව අධි නිෂ්පාදනයක් ඇති වෙලා වෙළඳ පොළ තුල නිෂ්පාදන වල මිල පහල වැටිලා ආර්ථක අර්බුධයක් කරා ගමන් කරන්න පුළුවන්, නැත්තම් හානි අඩුම පියවර විදිහට ඒ නිශ්පාදන විනාශ කරලා ස්ථාවර මිලක් කරා ගෙන එන්න පුළුවන්. ඒ ඇරුනහම මොන ක්‍රමයකින් හරි ක්‍රය ශක්තිය වැඩි වුනොත් ඒ කියන්නේ ලාබ ශ්‍රම ශක්තිය වෙනුවෙන් සිද්ධ කරන ආයෝජනය කඩා වැටුන කියන එක. එකේ ප්‍රතිථලයක් විදිහට ක්‍රය ශක්තිය තවත් අඩුවෙනවා. ඒ තත්වයේ බලපෑම වෙළඳ පොළටත් බලපානවා.වෙළඳ පොළ තුල අවපාතයක් නිර්මාණය වෙනවා. ආයෝජකයෝ අධෛර්යමත් වෙනවා. රැකියා අවස්ථා නිර්මාණය වීම අඩු වෙනවා. ආපහු ක්‍රය ශක්තිය අඩු වෙනවා. නැවතත් මුලට එනවා. එක හින්ද අපිට පැහැදිලියි ලංකාවේ ධනවාදයට විනාශය කරා මිසක තව දුර යන්න බෑ, තව දුර යන්නේ නෑ කියන එක. 

මෙන්න මේ තත්වය තේරුම් ගන්න අසමත් මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව හිතනවා, තමන් කල්පනා කරන විදිහට ලංකාවේ ධනවාදයේ තියෙන ඌන සංවර්ධිත තත්වය පිටු දකින්න පුළුවන් වුනොත්. සරලව කිව්වොත් වැඩි වැඩියෙන් ආයෝජන සිද්ධ වුනොත් මේ හැම අර්බුධයකටම විසඳුම් ලැබෙනවා කියල. ඒ සඳහා අවශ්‍ය මූලික දෙයක් තමයි ආයෝජකයන්ට අවශ්‍ය ඉඩම්. ප්‍රගාමී ව්‍යාපාරය හැටියට, ලාංකීය ජනතා ව්‍යාපාරයන් පසුවන සාංසිද්ධික අවධිය, අතික්‍රමණය කිරීමේ අවශ්‍යතාවය මතු කරමින් සිටින මොහොතක, ඊට අදාලව අපිට මග හැරයා නොහැකි සුවිශේෂී සිදුවීමක් තමයි වනාතමුල්ල නිවාස ඉවත් කිරීමේ සිදුවීම පාදක කරගෙන පැන නැගුනු ජනතා ව්‍යාපාරය. මේ ජනතා ව්‍යාපාරය අපි කලින් සඳහන් කරපු, ආයෝජකයන්ට අවශ්‍ය ඉඩම් ලබාදෙන්න මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාගේ ආණ්ඩුව දරන වෑයමේ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට තමයි පැනනගින්නේ. ලංකාවේ ජනතා ව්‍යාපාර සාංසිද්ධික අවධියේ පසුවීමේ විපාක සම්බන්ධයෙන් අපි - සාමන්‍යය වහරෙන් කියනවනම් -කියල කටගන්නත් කලින්, මෙන්න මේ කියන වනාතමුල්ල ජනතා ව්‍යාපාරයේ ගමන් මග, ඒවා සනාථ කරන්න පටන් අරන් තියෙනවා. 

ගිය සති අන්තය වෙන කොට අපි දැක්ක මේ ජනතා ව්‍යාපාරයේ නායකත්වය අරන් සටන් කරපු සුනිල් කියන පුද්ගලයා මේ ව්‍යාපාරය ක්‍රියාත්මක වෙමින් තියෙන අතරතුර එක්තරා මොහොතක පැහැරගැනීමකට ලක්වෙනවා. ඒ පැහැරගැනීමෙන් පැය කිහිපයකට පස්සේ ඔහු නැවත පැමිණෙනවා. එහෙම ඇවිත් ඔහු මාධ්‍යයට අදහස් දක්වන අතරතුරේදී, තමන් මත් කුඩු අලෙවි කිරීමේ නිරත වෙලා හිටි බව අනාවරණය කෙරෙන ප්‍රකාශයක් සිදුකරනවා. දැන් මේ වෙනකොට ස්වාධීන රූපවාහිනිය වනාතමුල්ල ජනතා ව්‍යාපාරය දියාරු කරන්න, විශේෂයෙන්ම ඒ ව්‍යාපාරයට බහුජන සහය අහිමි කරල හුදකලා කරන්න මේ ප්‍රකාශය භාවිතා කරමින් සිටිනවා. මේ සිදුවීම් පෙළගැස්ම විසින් අපිට නැවත නැවතත් සනාථ කරන දේ තමයි ප්‍රතිගාමී බලවේග වලට මෙහෙම කරන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නේ මේ ව්‍යාපාර සාංසිද්ධික අවධියේ පැවතීම හින්ද කියන එක. මොකද එහෙම නොවුනානම් සුනිල් කුඩු විකිණීම කියන කාරණය වනාතමුල්ල ජනතා ව්‍යාපාරයට එරහි අවියක් විදිහට පාවිච්චි වෙනවා වෙනුවට, වනාතමුල්ල ජනතා අරගල විදිහට පුපුරා ගිය, ජනතාව පීඩාවට පත් කරපු වාස්තවික තත්වයන්ගෙන් එකක් විය යුතුව තිබුන. නමුත් අපි ඉතා පැහැදිලිව කියපු විදිහට, සාංසිද්ධික අවධියේ පවතින ජනතා ව්‍යාපාර විනාශයන්, දියාරු වී යෑම් හැරුණු විට, උපරිම වශයෙන් තාවකාලික, ලාභ ජයග්‍රහණ වලින් එහාගිය දෙයක් සාක්ෂාත් කර ගන්න අසමත් කියන කාරණය සනාථ කරමින් සිද්ධ වුනේ ඊට සම්පූර්ණයෙන් ප්‍රතිපක්ෂ දෙයක්. මේ මොහොතේදී එහෙම වුනේ, ලංකාවේ විදේශීය රූපවාහිනී කතා මාලාවන් බලන අය අතර මෑත ඉතා ජනප්‍රිය වුනු කතා මාලාවක් වෙච්ච, Breakig Bad කියන කතා මාලාවේ Walter White ට වගේ වනාතේ සුනිල්ටත්, මත් ද්‍රව්‍ය වෙළඳාමට යොමු වෙන්න බල කෙරුනේ, අවාසි සහගත ගනුදෙනුවක් හරහා වනාතමුල්ලේ ජනතාව තමන්ගේ ගෙවල් වලින් එලියට ඇදල දාන්න වලිකන, පණ අදින ධනවාදී ආර්ථික ක්‍රමය විසින්මයි කියන කාරණ අවබෝධ කරගන්න ලංකාවේ ජනතා ව්‍යාපාරයන් අසමත් වීම හින්ද. කෙටියෙන් කිව්වොත් ලංකාවේ ජනතා ව්‍යාපාර සාංසිද්ධික අවධිය අතික්‍රමණය කරන්න අසමත් වීම හින්ද.

-ප්‍රගාමී ව්‍යාපාරය

ලාංකීය ජනතා ව්‍යාපාරයන්හී සාංසිද්ධික අවධිය, අතික්‍රමණය කරමු..!!!!




ලංකාවේ ජනතා ව්‍යාපාර ගැන අවධානය යොමු කරද්දී අපිට නිරීක්ෂණය කරන්න පුළුවන් වුන දෙයක් තමයි, ඒවා තවමත් පසුවෙන්නේ සාංසිද්ධික අවධියේ කියන එක. 

ඒ කියන්නේ මොකක්ද කියන එක ලෙනින්ව උපුටා දක්වමින්ම පැහැදිලි කරනවා නම්, ලංකාවේ ජනතා ව්‍යාපාරවල නිරත වෙලා ඉන්න කොටස් “පලිගැනීම් ස්වරූපයෙන් කරන කඩා පැනීම්” වල ඉදලා, උපරිම වශයෙන්, “නිශ්චිත ඉල්ලීම ඉදිරිපත් කිරීමත්, වැඩ වර්ජන සඳහා සුපරික්ෂාකාරී ලෙස කල්යල් නියම කර ගැනීමත්, දන්නා වෙනත් ස්ථාන වල ඇතිවූ මෙවැනි සිදුවීම් හා අවස්ථා ගැන සාකච්ඡා කිරීමත්” වගේ පියවර අනුගමනය කිරීමක් හැරෙන්න, ඔවුන් සතුව “ස්වකීය වුවමනාවන්, මුළු මහත් දේශපාලන හා සමාජ ක්‍රමයම සමග නොපෑහෙන ලෙසින් පවතින සතුරුතාවය පිලිබඳ විඥානය” නොතිබීමේ තත්වය තමයි, අපි මේ විදිහට හඳුන්වන්නේ. කටුනායක ජනතා ව්‍යාපාරය, හලාවත ජනතා ව්‍යාපාරය, රතුපස්වල ජනතා ව්‍යාපාරය වගේ, ජනතා ව්‍යාපාර පිලිබඳ මෑතකාලීන හැම අත්දැකීමක්ම දිහා බලද්දී ඒක අපට සනාථ වෙනවා.

මේ හින්දම, මේ ජනතා ව්‍යාපාර අනන්ත අප්‍රමාණ දහදිය, කඳුළු, ලේ විතරක් නෙවෙයි, ජීවිත පවා පරිත්‍යාගයෙන් ලගා කරගන්න හදන ජයග්‍රහණ ලඟා කරගන්න කලින් ඒ ව්‍යාපාර දියාරු කරලා දාන්න ප්‍රතිගාමී බලවේග වලට හැකි වෙලා තියෙනවා. ජයග්‍රහණයක් ලඟා කරගන්න අවස්ථාවකදී වුනත්, ඒ ජයග්‍රහණය, ආපසු හැරවීමේ අවධානමක් සහිත, තාවකාලික බවට පත්වෙන, තත්වයක් නිර්මාණය වෙලා තියෙනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, කලිනුත් සඳහන් කරපු, මේ ව්‍යාපාර වල දැවැන්ත පරිත්‍යාගයන්ගේ, ඵලදායීතාව, උපරිමයක් කරා ගෙන යන්න නොහැකි වෙලා තියෙනවා. මේ තත්වය ඇතුලෙ මිනිස්සු අධෛර්යයට පත්වීම හින්ද සමාජය ඇතුලේ ජනතා ව්‍යාපාර ගැන විශ්වාසය හීන වෙලා තියෙනවා. මේ තත්වය හින්ද තමයි කටුනායකදි රොෂේන් චානක ජීවිතය පවා පූජා කරලා පුද්ගලික විශ්‍රාම වැටුප් පනත අකුළමින් ලබා ගත්ත ජයග්‍රහණයේ පැවැත්ම, මහින්ද රාජපක්ෂගේ ධනපති ආණ්ඩුව ආපහු වටෙකින් එම පනත ගෙන එනවා කියන ආරංචියෙන් අවධානමකට ලක් වෙලා තියෙන්නේ. හලාවතදී ඇන්ටනී ජීවිතය විතරක් නෙවෙයි, තමන්ගේ දරුවන්ගේ අනාගතෙත් පූජා කරලා දිනා ගත්ත ඉන්ධන සහනාධාරය වෙනුවෙන් ඇන්ටනීගේ මළගමට යාන්තන් දෑවුරුද්දක් පිරෙන කොට, ධීවරයන්ට ආයේම පාරක් සටන් කරන්න වෙලා තියෙන්නේ.

මේ ඔක්කොගෙම ප්‍රතිඵලයක් විදිහට දැන් වෙනකොට ලංකාව ඇතුලේ සමාජ ප්‍රගමන ක්‍රියාවලිය හිරවීමකට ලක්වෙලා තියෙනවා. ඊට එරහිව අපිට අවශ්‍ය වෙන්නේ ඒ ක්‍රියාවලිය සඳහා අවශ්‍ය, මනුෂ්‍යයාගේ සවිඥානික මැදිහත් වීම. වෙනත් විදිහකට කියනවනම් ලංකාවේ ජනතා ව්‍යාපාර වල සාංසිද්ධික අවධිය, විප්ලවවාදී විඥානය සහිත කොටස් වල මැදිහත් වීමෙන් අතික්‍රමණය කිරීම.

-ප්‍රගාමී ව්‍යාපාරය